CASTELAO

Alfonso Daniel Manuel Rodríguez Castelao, naceu o 30 

de xaneiro de 1886. Foi criado polos seus avós maternos, 

eles tamén tiveros que emigrar debido a II guerra mundial,  

emigraron a Pampa, Arxentina. Ali descubriu o valor da 

caricatura lendo o seminario Caras y Caretas. Durante os 

anos de universidade brota o seu interés pola pitura e en 

especial pola caricatura. En 1908 expuso os seus debuxos 

en Madrid e comenzou a colaborar coa revista Vida Galega.

As obras máis descatadas son:

Cousas da vida: Hai un camiño maldito que leva a un pobo 

morto onde unha lenda conta que roubaron no mosteiro, e  

o día seguinte apareceu o ladrón morto pero o botín non 

estaba por ningures. A partir daquela a aldea quedou 

maldita e todo alí morría.

Os vellos non deven namorarse: É unha farsa na que se 

demostra que os vellos non deben de namorarse.xogan o 

amor e a morte de 3 vellos imprudentes.

Ollo de vidro: móvese con naturalidade na delgada

liña divisoria entre o humor e a dor, descubrindo un

mundo escuro e ruín que provoca hilaridade sen ser 

alleo aos temas habituais da súa obra; a defensa da 

linguagalega, a emigración ou a crítica social.

Debuxo:

Critica que teñen un problema pero non fan nada para solucionalo.

Texto:

CAMIÑO ESQUECIDO:

Camiño esquecido que xa non vai a ningures. Un camiño calzado de pedra, inzado de silvas ensarilladas e de ortigas arnaes, que se perde na boca moura dunha congostra.

Eu sempre perguntaba a miña avoa: ¿Onde vai da-la “verea vella”? E miña avoa respondíame con certo mistéreo: “Non vai a ningures, meu meniño”.

 Aquela “verea vella” turraba por min e, cando me fixen home, arrisqueime a pasala. E máís alá da medoñenta congostra topeime cunha aldea sen xente.

Casales de boa pedra, lagares que lembran fartura, trabes apodrecidas, moreas de tella; todo vai amortaxado con edras, silvas e loureiros, e por riba daquela vizosa vexetación, as follas amarelas e vermellas dunha viña sen froito.

Debaixo dunha nogueira seca senteime a debullar sentimentos que aínda hoxe están alí en espera…

Cando volvín á casa escoitei de miña avoa a hestoria da aldea esquecida.

— Foi que os do lugar, armados ladróns, roubaron o mosteiro de Armenteira.

» Agardando o intre do reparto da riqueza, o capitán enterrouna en sitio segredo; mais ó seguinte día o capitán apareceu morto no seu leito e nunca máis se soupo do tesouro.

» Dende aquela todas foron desgracias. Morrían as xugadas, merábanse os froitos, morrían entangarañados os rapaces, secábanse as fontes. Para escorrenta-lo mal fado ergueron cruceiros a eito.

» De nada valeu nada. No remate sóupose todo e aínda hoxe o lugar está illado das xentes de ben.

Conta a historia dun camiño que esta maldito, xa que atoparon un ladrón morto, pero nunca atoparon o botixo, enton cada persoa que pasase por ali ia morrer.