miércoles, 18 de diciembre de 2013

Reflexión 1ª trimestre

Suelo estudiar entre dos y tres horas para cada examen. Primero lo leo todo, después subrayo lo más importante, lo paso a una hoja y por último lo leo muchísimas veces hasta que me lo sé de memoria. Creo que mi método no falla porque voy aprobando bien, solo que hay cosas que las entiendo y no hay manera de que me las estudie.

No hubo nada que me distrajera a la hora de estudiar, solo que hay días que estoy un poco vagabunda y no me apetece hace nada. Mi falta de concentración tengo que controlarla porque me distraigo mucho ya que estudiar no es  mi punto fuerte. La asignatura que suspendo estero recuperarla en enero y aprobarla en los próximos trimestres. Soy una persona un poco pesimista sobre sí misma en todos los temas. Intentaré cambiar mi pesimismo, pero soy una persona feliz y eso no me influye en nada.

Sé que si me  pongo a estudiar en condiciones soy capaz de aprobar las asignaturas en condiciones, pero no me concentro entonces voy poco a poco.

Si en el país hubiera mucha gente sin límites en la vida no avanzaríamos en nada y seria todo un poco triste y aburrido. Yo no me considero parte de la generación ni-ni ya que hago un poco de todo y espero poder tener mi propia vida, sin que nadie me la controle.

Creo que vivir en una sociedad ignorante sería pésimo para todo el mundo ya que  sería siempre lo mismo y no habría cosas nuevas o diferentes.


En mi familia la persona que mas me apoya és mi hermana mayor. Me hace sentir bien cada vez que le digo que apruebo un examen o se pone contenta por mí.

Creo que podría cambiar mi actitud con respecto al estudio y así coger un poco mas de cabeza y no ser  tan  irresponsable.


El tiempo que no dedico al estudio lo dedico a  estar por abajo y hacer el parvo con los animales.


Cuando no tengo ganas de estudiar siempre me entra hambre o tengo frío, entonces al hacer alguna de esas cosas pierdo el hilo de lo que estaba haciendo o estudiando.


En conclusión, la gente que no se cultiva bien cuando de joven no va a tener tanta suerte después en la vida en todos los casos, ya que si no va a ser difícil hasta mantener una conversación que dura más de cinco minutos y no se hablen tonterías. Si por mala suerte no supero el curso lo intentaré sacar por otro lado y seguir estudiando algo para poder trabajar y ser alguien en la vida. Si hago un ciclo formativo intentaré sacarlo con buena nota y a la primera.



miércoles, 11 de diciembre de 2013

CASTELAO

Alfonso Daniel Manuel Rodríguez Castelao, naceu o 30 



de xaneiro de 1886. Foi criado polos seus avós maternos, 




eles tamén tiveros que emigrar debido a II guerra mundial,  




emigraron a Pampa, Arxentina. Ali descubriu o valor da 




caricatura lendo o seminario Caras y Caretas. Durante os 




anos de universidade brota o seu interés pola pitura e en 




especial pola caricatura. En 1908 expuso os seus debuxos 




en Madrid e comenzou a colaborar coa revista Vida Galega.






As obras máis descatadas son:





Cousas da vida: Hai un camiño maldito que leva a un pobo 




morto onde unha lenda conta que roubaron no mosteiro, e  




o día seguinte apareceu o ladrón morto pero o botín non 




estaba por ningures. A partir daquela a aldea quedou 




maldita e todo alí morría.







Os vellos non deven namorarse: É unha farsa na que se 




demostra que os vellos non deben de namorarse.xogan o 




amor e a morte de 3 vellos imprudentes.







Ollo de vidro: móvese con naturalidade na delgada




liña divisoria entre o humor e a dor, descubrindo un

mundo escuro e ruín que provoca hilaridade sen ser 

alleo aos temas habituais da súa obra; a defensa da 

linguagalega, a emigración ou a crítica social.



Debuxo:


Critica que teñen un problema pero non fan nada para solucionalo.





Texto:

CAMIÑO ESQUECIDO:

Camiño esquecido que xa non vai a ningures. Un camiño calzado de pedra, inzado de silvas ensarilladas e de ortigas arnaes, que se perde na boca moura dunha congostra.
Eu sempre perguntaba a miña avoa: ¿Onde vai da-la “verea vella”? E miña avoa respondíame con certo mistéreo: “Non vai a ningures, meu meniño”.



 Aquela “verea vella” turraba por min e, cando me fixen home, arrisqueime a pasala. E máís alá da medoñenta congostra topeime cunha aldea sen xente.

Casales de boa pedra, lagares que lembran fartura, trabes apodrecidas, moreas de tella; todo vai amortaxado con edras, silvas e loureiros, e por riba daquela vizosa vexetación, as follas amarelas e vermellas dunha viña sen froito.
Debaixo dunha nogueira seca senteime a debullar sentimentos que aínda hoxe están alí en espera…
Cando volvín á casa escoitei de miña avoa a hestoria da aldea esquecida.
— Foi que os do lugar, armados ladróns, roubaron o mosteiro de Armenteira.
» Agardando o intre do reparto da riqueza, o capitán enterrouna en sitio segredo; mais ó seguinte día o capitán apareceu morto no seu leito e nunca máis se soupo do tesouro.
» Dende aquela todas foron desgracias. Morrían as xugadas, merábanse os froitos, morrían entangarañados os rapaces, secábanse as fontes. Para escorrenta-lo mal fado ergueron cruceiros a eito.
» De nada valeu nada. No remate sóupose todo e aínda hoxe o lugar está illado das xentes de ben.

Conta a historia dun camiño que esta maldito, xa que atoparon un ladrón morto, pero nunca atoparon o botixo, enton cada persoa que pasase por ali ia morrer. 

miércoles, 4 de diciembre de 2013

DESCRIPCIÓN DE UNA PERSONA


   Su rostro es castaño como las hojas en otoño, sus pómulos están algo sonrojados por la vergüenza que tiene al conocer al la gente nueva, cuando las miras parecen que tienen vida propia. 
  Sus ojos son  pequeños y saltones parecidos  a las canicas, su mirada transmite seguridad y tranquilidad. 
 La nariz es dulce, pequeña y redondita como la de un bebe. 
  Tiene unos labios carnosos, dulces y suaves como las fresas. 
  La cabeza es pequeña y esta rodeada de una gran capa de pelo rizo como el cuello de un león dominante. 

En conclusión es muy dulce como el bebe pero a su vez tiene un gran carácter


 oculto.